woensdag 1 februari 2017

Vriendschap

Deze maand is het 28 jaar geleden dat mijn vriendin M. en ik elkaar leerden kennen.  We ontmoetten elkaar toen zij haar oudste dochter en ik onze  oudste zoon voor het eerst naar het zomerklasje brachten. Een keer raden wie er de meeste traantjes liet die dag: onze kinderen of wij ;)?

Het klikte onmiddellijk en bijna dagelijks sloegen we een babbeltje aan de schoolpoort.
Toen we elkaar bijna een jaar kenden, overleed mijn moeder plots.  M. stond voor me klaar. 

We spraken soms af zodat onze kinderen samen konden spelen.  Nog wat later trokken onze oudste en M. haar tweede dochter samen naar het eerste kleuterklasje.  Zij werden beste vriendjes en zijn dat vandaag nog steeds.

M. en ik volgden samen bloemschiklessen, gingen turnen en natuurlijk ook wel eens shoppen.  Dan kregen we wel eens de opmerking “leuk, zo samen met je zus gaan winkelen”, waarop we steeds in de lach schoten.

Ik kreeg ons derde kind, M. kreeg hun derde kind, bij ons werd een vierde geboren en steeds konden we bij elkaar terecht voor een klankbord, praktische hulp, raad…

We maakten samen uitstapjes met de kinderen, gingen met de 2 gezinnen op vakantie naar een bungalowpark…  Kortom, een mooie, jarenlange vriendschap.

Onze kinderen werden groter (ouder) en we stonden niet meer aan de schoolpoort.  Zij veranderde van job, ik ging na twintig jaar terug werken en we zagen elkaar wat minder.  Maar we belden elkaar (waarbij we uren aan de lijn hingen), sprongen regelmatig bij elkaar binnen en maakten daguitstapjes met ons twee.

Acht jaar geleden stond de wereld even stil: M. kreeg de diagnose borstkanker.  Er volgden een operatie en een reeks bestralingen.  Ik reed wel eens mee, wachtte tijdens de behandeling in de wachtzaal, waarna we samen een koffietje gingen drinken.

Voor haar vijftigste verjaardag trokken we een dag naar Hasselt, gingen er lekker ontbijten, bezochten het modemuseum en slenterden door de gezellige straatjes.

M. ging terug aan het werk en het gewone leven leek zich te herstellen.  Bij de jaarlijkse controle was er natuurlijk wel enkele dagen de nodige spanning.
Een paar van onze kinderen studeerden af, settelden zich en we kregen een beetje meer tijd om samen af te spreken.

Bijna vier jaar geleden, stond de wereld compleet stil: metastasen…  Wie had dit nu verwacht?!  Binnen de week werd M. geopereerd en begon de chemotherapie.  Ik bewonder M. voor de moed die ze steeds had.
Verschillende therapieën, goede en minder goede periodes volgden elkaar op.  M. kon deeltijds terug aan het werk, wat ze zeer belangrijk vond.

Twee jaar geleden maakten we een daguitstap naar Antwerpen.  Op een maandag.  Niet slim van ons, want op maandag zijn bijna alle musea in Antwerpen gesloten.  Toch werd het een leuke dag.  We bezochten het begijnhof, het Eugène van Mieghemmuseum, we aten een hapje, dronken wat lekkers en we babbelden.  
Hebben jullie dat ook?  Zo ’n vriendin waar je altijd wel wat mee te bespreken hebt ;)?

Vorige zomer was er terug een zware chemokuur noodzakelijk.  In augustus moest M. tot haar grote spijt beslissen om niet terug aan het werk te gaan.  Het zou veel te zwaar zijn.  Ze wilde al haar krachten sparen om deze kuur te doorstaan én om in december haar eerste kleinkind te verwelkomen.

Toen ik haar een bezoekje bracht in het daghospitaal, kwam een van de verpleegkundigen binnen: “Ha, uw zus is op bezoek!?”.  En wij, wij schoten in onze lach.  Iets moest er toch wel aan ons zijn waardoor men dacht dat we zussen zijn ;).

In november kwam M. haar kleindochter ter wereld, een kleine maand te vroeg.  Klein, maar voor de rest alles in orde. 

Rond deze tijd kreeg ze van de dokters te horen dat ze niet meer geholpen kon worden. 
Ik probeerde er niet te veel aan te denken, het kwam nu plots veel dichterbij.  Zo raar om te beginnen denken in periodes van maanden, weken…

Eind november was ik jarig.  Mijn verjaardag viel op een gewone weekdag.  Buiten een dagje naar zee met de echtgenoot, werd er niets speciaal gepland.  Hoe groot was mijn verbazing toen op de avond van mijn verjaardag M. en haar echtgenoot bij mij aan de deur stonden.  Ik vrees dat ik ze een volle minuut buiten in de koude heb laten staan, zo was ik van mijn melk dat ze speciaal voor mij langskwam.  ’t Was een deugddoend bezoek!

De daaropvolgende weken werden moeilijk, maar ook zeer waardevol.  Ik ging regelmatig langs voor korte en minder korte bezoekjes.  We babbelden samen, huilden soms samen, keken samen naar de foto’s en filmpjes van haar kleindochter…

Na de feestdagen ging het plots heel snel.  Dagelijks ging ik langs, soms tweemaal op een dag.  Het deed zo ’n pijn.  Maar ik ben ook dankbaar dat ik deze momenten nog samen met haar heb kunnen beleven.

De tweede zondag van het jaar sliep M. ’s nachts tijdens haar slaap in. 

28 jaar vriendschap om te koesteren, om op terug te kijken met warme gevoelens…

Vorige week ging ik met de bon die ik van haar kreeg katoen kopen.  Ik maakte de lievelingsbloem van M.: een amaryllis.  Die krijgt nu, samen met haar foto, een mooi plaatsje in ons huis.

Ik mis haar…







11 opmerkingen:

  1. ooh Leen, de tranen staan in mijn ogen.
    hele mooi vriendschap, en fijn dat jullie afscheid hebben kunnen nemen van elkaar.
    sterkte en extra veel liefs,
    Carla

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amaai Leen, net als bij Carla pakt mij dit helemaal. Vanzelf dat je haar mist... zo een mooie en warme vriendschap die je door die stomme kanker verliest. Hoe moeilijk allemaal voor jou maar ook voor haar familie. Het is iets waarvan je hoopt dat het jou niet overkomt en dat het ook niet te dichtbij komt.
    Heel veel sterkte meiske.
    Liefs xxx
    Kris

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een verdrietig verhaal, zo ontroerend. Mooi dat je dit wilde delen
    Ik wens je heel veel sterkte
    Met warme groet Manon

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een vriendschap om te koesteren!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een pakkend verhaal lieve Leen...
    Wat een verlies en wat een verdriet. :-(
    Heel erg veel sterkte en een hele dikke knuffel!!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel ontroerend, een mooi maar ook triestig verhaal. Koester de mooie momenten, als dat een troost kan zijn.
    Liefs,
    Martine

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat bijzonder dat jullie zo'n mooie vriendschap hadden. Ik wens je heel veel sterkte. Xx Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Je schrijft zo mooi en warm over jullie vriendschap. Misschien juist daarom is het naderende onheil al van bij het begin voelbaar. En toch bleef ik hopen dat ik het bij het verkeerde eind had...
    Ik wens je toe dat naast de pijn en het gemis, ook de warmte van de vriendschap, aan je zijde blijft.
    Liefs!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Amai, Leen, ik ben helemaal ontroerd door het verhaal over jullie prachtige, unieke vriendschap... Het spijt me voor jou dat je M. nu moet missen. Ze was een onvergetelijke vriendin en ze zal blijven verder leven in jouw hart...Bedankt om dit met ons te delen. Heel veel sterkte, Leen, en een dikke knuffel!
    Liefs,
    Hilde

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik ben er stil van. Een mooie vriendschap om zeker te koesteren. Heel veel sterkte toegewenst.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wauw Leen. Daar word je stil van... Ook zo knap van je dat je het op zo een knappe manier kan verwoorden en met ons wilt delen. De vriendschap tussen jullie was ook zo mooi en zo waardevol voor beiden. M zal steeds een deel blijven van jou. Daar kan de dood niet tussen komen.
    Liefs
    Wendy

    BeantwoordenVerwijderen