Vriendschap

Deze maand is het 28 jaar geleden dat mijn vriendin M. en ik elkaar leerden kennen.  We ontmoetten elkaar toen zij haar oudste dochter en ik onze  oudste zoon voor het eerst naar het zomerklasje brachten. Een keer raden wie er de meeste traantjes liet die dag: onze kinderen of wij ;)?

Het klikte onmiddellijk en bijna dagelijks sloegen we een babbeltje aan de schoolpoort.

Toen we elkaar bijna een jaar kenden, overleed mijn moeder plots.  M. stond voor me klaar. 

We spraken soms af zodat onze kinderen samen konden spelen.  Nog wat later trokken onze oudste en M. haar tweede dochter samen naar het eerste kleuterklasje.  Zij werden beste vriendjes en zijn dat vandaag nog steeds.

M. en ik volgden samen bloemschiklessen, gingen turnen en natuurlijk ook wel eens shoppen.  Dan kregen we wel eens de opmerking “leuk, zo samen met je zus gaan winkelen”, waarop we steeds in de lach schoten.

Ik kreeg ons derde kind, M. kreeg hun derde kind, bij ons werd een vierde geboren en steeds konden we bij elkaar terecht voor een klankbord, praktische hulp, raad…

We maakten samen uitstapjes met de kinderen, gingen met de 2 gezinnen op vakantie naar een bungalowpark…  Kortom, een mooie, jarenlange vriendschap.

Onze kinderen werden groter (ouder) en we stonden niet meer aan de schoolpoort.  Zij veranderde van job, ik ging na twintig jaar terug werken en we zagen elkaar wat minder.  Maar we belden elkaar (waarbij we uren aan de lijn hingen), sprongen regelmatig bij elkaar binnen en maakten daguitstapjes met ons twee.

Acht jaar geleden stond de wereld even stil: M. kreeg de diagnose borstkanker.  Er volgden een operatie en een reeks bestralingen.  Ik reed wel eens mee, wachtte tijdens de behandeling in de wachtzaal, waarna we samen een koffietje gingen drinken.

Voor haar vijftigste verjaardag trokken we een dag naar Hasselt, gingen er lekker ontbijten, bezochten het modemuseum en slenterden door de gezellige straatjes.

M. ging terug aan het werk en het gewone leven leek zich te herstellen.  Bij de jaarlijkse controle was er natuurlijk wel enkele dagen de nodige spanning.
Een paar van onze kinderen studeerden af, settelden zich en we kregen een beetje meer tijd om samen af te spreken.

Bijna vier jaar geleden, stond de wereld compleet stil: metastasen…  Wie had dit nu verwacht?!  Binnen de week werd M. geopereerd en begon de chemotherapie.  Ik bewonder M. voor de moed die ze steeds had.

Verschillende therapieën, goede en minder goede periodes volgden elkaar op.  M. kon deeltijds terug aan het werk, wat ze zeer belangrijk vond.

Twee jaar geleden maakten we een daguitstap naar Antwerpen.  Op een maandag.  Niet slim van ons, want op maandag zijn bijna alle musea in Antwerpen gesloten.  Toch werd het een leuke dag.  We bezochten het begijnhof, het Eugène van Mieghemmuseum, we aten een hapje, dronken wat lekkers en we babbelden.  

Hebben jullie dat ook?  Zo ’n vriendin waar je altijd wel wat mee te bespreken hebt ;)?

Vorige zomer was er terug een zware chemokuur noodzakelijk.  In augustus moest M. tot haar grote spijt beslissen om niet terug aan het werk te gaan.  Het zou veel te zwaar zijn.  Ze wilde al haar krachten sparen om deze kuur te doorstaan én om in december haar eerste kleinkind te verwelkomen.

Toen ik haar een bezoekje bracht in het daghospitaal, kwam een van de verpleegkundigen binnen: “Ha, uw zus is op bezoek!?”.  En wij, wij schoten in onze lach.  Iets moest er toch wel aan ons zijn waardoor men dacht dat we zussen zijn ;).

In november kwam M. haar kleindochter ter wereld, een kleine maand te vroeg.  Klein, maar voor de rest alles in orde. 

Rond deze tijd kreeg ze van de dokters te horen dat ze niet meer geholpen kon worden. 

Ik probeerde er niet te veel aan te denken, het kwam nu plots veel dichterbij.  Zo raar om te beginnen denken in periodes van maanden, weken…

Eind november was ik jarig.  Mijn verjaardag viel op een gewone weekdag.  Buiten een dagje naar zee met de echtgenoot, werd er niets speciaal gepland.  Hoe groot was mijn verbazing toen op de avond van mijn verjaardag M. en haar echtgenoot bij mij aan de deur stonden.  Ik vrees dat ik ze een volle minuut buiten in de koude heb laten staan, zo was ik van mijn melk dat ze speciaal voor mij langskwam.  ’t Was een deugddoend bezoek!

De daaropvolgende weken werden moeilijk, maar ook zeer waardevol.  Ik ging regelmatig langs voor korte en minder korte bezoekjes.  We babbelden samen, huilden soms samen, keken samen naar de foto’s en filmpjes van haar kleindochter…

Na de feestdagen ging het plots heel snel.  Dagelijks ging ik langs, soms tweemaal op een dag.  Het deed zo ’n pijn.  Maar ik ben ook dankbaar dat ik deze momenten nog samen met haar heb kunnen beleven.

De tweede zondag van het jaar sliep M. ’s nachts tijdens haar slaap in. 

28 jaar vriendschap om te koesteren, om op terug te kijken met warme gevoelens…

Vorige week ging ik met de bon die ik van haar kreeg katoen kopen.  Ik maakte de lievelingsbloem van M.: een amaryllis.  Die krijgt nu, samen met haar foto, een mooi plaatsje in ons huis.

Ik mis haar…